NL 
EN 
In April 2013 verscheen het boek “Ga toch leidinggeven!”. Een manifest tegen het overmatig coachen dat overal plaatsvindt. Want waar je ook kijkt, coaching lijkt de oplossing voor al uw problemen. Het steekt de werking van Haarlemmerolie in succes naar de kroon. Hebt u een probleem: driemaal daags coachen en het probleem verdwijnt. Dat is het nieuwe mantra, het manna dat de managers uit de lucht in de schoot valt.
Het lijkt erop alsof we soms graag kiezen voor coachen, want dan hoef je even geen leiding te geven. Dan vraag je aan een medewerker: “wat vond je er zelf van?“ Dat geeft een bevrijdend gevoel: je staat niet alleen meer voor de beslissing en je zet de medewerker aan het denken. Bovendien bestaat de mogelijkheid dat je er de modeterm “coachend leidinggeven” op kunt plakken. Dat kan statusverhogend werken.
Maar ziet, na twee maanden is er hoop! “Ja”, zo roepen mijn lezers, “dat werd hoog tijd, om dat eens te roepen, wat wordt er veel gecoacht! Maar niemand durfde het te zeggen. Eindelijk is er tegengas.” En: “Inderdaad, zullen we weer gewoon gaan leidinggeven en er niet voor weglopen? Er is genoeg te doen, was er niet een crisis of zo? Leidinggeven is een vak dat daarbij kan helpen”.
Kijk, dat geeft moed, het werkt kennelijk: meer mensen zien dat coachen wel een grens heeft. Natuurlijk kan het soms goed werken om een coach in te schakelen. Maar dan moet het een goede coach zijn. En zoals we in het boek zagen: dat iemand gecertificeerd is, is nog geen garantie voor succes. Je kunt zomaar op een gecertificeerde positie terecht komen. Hoe houd je de goede en de minder goede coaches uit elkaar?
Bovendien is het goed coachen niet te vermengen met leidinggeven. Dat is namelijk een heel ander vak. Er bestaat ook nog het risico dat er informatie vanuit de rol van coach wordt gebruikt in de rol van leidinggevende. Het lijkt me dat dat de openheid van de coachee niet bevordert.
De reacties komen soms uit de hoek van de overheid: waar het coach-virus dan ook ruim verspreid is. Daar bestaat ook de cursus: “Leidinggeven als coach”, vreemd genoeg. Maar daar is dan ook de sportieve houding dit alles eens tegen het licht te houden. De overheid leert, en zo hoort het ook. Daar hoor ik zeggen: het wordt tijd dat we de handschoen oppakken. En ik krijg uitnodigingen het allemaal eens te komen uitleggen. Dat doe ik natuurlijk met plezier.
Soms komen de reacties ook uit de hoek van de profit-sector, maar minder. Zou daar al bezuinigd zijn op al te royaal coachen? Is de crisis daar meer doorgedrongen?
Wel hoorde ik een paar zeer grote profit bedrijven klagen over te veel coachen. En dat klopt wel met mijn theorie dat omvang, en niet het streven naar profit in de eerste plaats, bepalend is voor de vraag of een bedrijf snel kan reageren op de veranderende vraag uit de omgeving.
Natuurlijk helpt de economie ook: er is meer aandacht voor no nonsense. Want er is het een en ander dat moet worden aangepakt. De crisis vraagt om crisismanagement; een stijl van leidinggeven die bestaat uit snel beslissingen nemen en zorgen dat de actie in de uitvoering gaat zitten. Het past dan minder je af te vragen of er ook een coach-traject kan worden opgestart. Dan is de kreet: “Ga toch leidinggeven!” heel toepasselijk.
Dus: Ga toch leidinggeven! (en koop en passant dat boek daarover!).
Door Dion Kotteman
Bestel nu zelf dit boek:
Titel: Ga toch leidinggeven!
Auteur: Dion Kotteman
ISBN: 9789087537227
Prijs: 18,40
Bestel het boek nu zelf of bekijk het inkijkexemplaar